logo
Menu
Menu dichtklappen
  • Home
  • Over Ons
  • Steun ons
  • Nieuws, foto´s & verhalen
  • Stage of werken
  • Contact
Home > Nieuws, foto's & verhalen >

Project-updates

  • Project-updates & nieuws
  • Nieuwsbrieven
  • WOUTER IN MALAWI
  • Verslag van co-assistent
  • Foto's bezoek 2014
  • Chilema Foundation
  • Archief
Oud-voorzitter Tonny Schuurmans overleden
12-06-2014

Recent bereikte ons het droevige nieuws dat onze oud-voorzitter (van 1979 tot 2001) en mede-oprichtster Mw. Tonny Schuurmans op Eerste Pinksterdag is overleden. We verliezen in haar een bewogen en hartelijk mens en zijn haar ongelooflijk dankbaar voor alles wat ze voor de stichting en voor het St. Luke's Hospital heeft gedaan en betekend. Met het geweldige en barmhartige initiatief destijds van Tonny en haar vriendin Jettie zijn veel van de allerarmste mensen in Malawi geholpen en is hun leven wat verbeterd of draaglijker geworden. Dit gaat onverminderd door, na Jettie’s overlijden in 2004 en nu ook na Tonny`s overlijden in 2014.  Met haar initiatief om hulp te organiseren leeft Tonny bij onze stichting èn bij het St. Luke`s ziekenhuis in Malawi voort.

Een afvaardiging van het bestuur van stichting St.Luke's was uiteraard ook aanwezig op de begrafenis, waar de volgende speech is voorgedragen:

"Ik leerde Tonny kennen in 1993 vlak voordat ik als tropenarts naar het St. Luke’s in Malawi afreisde.  Het was in Het Joppe, niet ver van Olst waar haar vriendin en medeoprichtster van de stichting St. Luke’s Hospital Jettie Hendriks woonde. Er was een hele groep mensen van de stichting en van artsen, tandartsen, en verpleegkundigen die in het St Luke’s hadden gewerkt. Wat meteen opviel was Tonny’s hartelijkheid en vriendelijkheid waardoor je je meteen bij haar op je gemak voelde en waardoor het geheel iets van één grote familie uitstraalde. Haar interesse in de medemens zowel hier in Nederland als in Malawi maakte dat zij een bindende factor was, en met haar gedrevenheid  voor de stichting heeft ze vele mensen en organisaties warm gekregen voor een vaak zeer langdurig donateurschap van onze stichting. Voor mij was die eerste kennismaking een waardevol moment in de aanloop op het werk dat ik in Malawi zou gaan doen en waardoor ik vanuit Malawi gemakkelijke contacten met de voor mij al vertrouwde stichting in Nederland kon onderhouden.
Ik neem u even mee naar 1973. In dat jaar maakten Tonnie  en Jettie een reis met 19 andere Nederlanders door Kenia, Zambia en Malawi. De reis was georganiseerd door het Instituut Internationale Excursies in Bergen. Vanuit Blantyre, een stad in zuid-Malawi, gingen ze naar een vormingscentrum voor de Schotse Kerk in Malosa. Bij de zandweg naar hun nieuwe verblijf ontdekten ze een bord met het opschrift: St. Luke’s Hospital. Aangezien zij op hun reis nog geen ziekenhuis hadden bezocht was hun belangstelling gewekt, temeer toen er ook nog een Nederlandse arts dr. Olijhoek bleek te werken. Ze bracht een bezoek en moesten constateren dat er in het ziekenhuis echt gebrek was aan alles. Hun eerste actie is dan ook geweest dat zij al hun handdoeken achterlieten voor het ziekenhuis. Daarnaast was het bestaan van de Nursing School (dat is de verpleegstersopleiding) zeer moeizaam doordat de studenten het schoolgeld niet konden betalen. Op de avond voor de terugreis naar Nederland besloot het reisgezelschap toen om een fonds ter sponsoring van schoolgelden voor de Nursing School te starten en daarvoor donateurs te werven. Daarnaast werd gestart met inzameling van goederen als lakens, zeep, handschoenen, verbandartikelen etc, die op regelmatige basis naar Malawi werden verstuurd.  Na enkele jaren verschoof de focus zich na een noodkreet van dr. Van der Maas meer naar het ziekenhuis. In augustus 1979 is het fonds omgezet in de Stichting St. Luke’s Hospital Malawi met een officieel bestuur waarvan Tonny de voorzitter was tot 2001.
Ze bleef daarna betrokken bij hààr stichting . Bij het bezoek van mijn voorganger Andre Brockhus afgelopen jaar wilde ze toch wel even weten wie van haar kennissenkring aan de stichting had gedoneerd en moest hij nog even vele namen opzoeken en haar melden...
De stichting is heden ten dage, 13 jaar na Tonny’s afscheid, nog steeds actief in het ondersteunen van het St. Luke’s Hospital met het inzamelen van gelden en het 4-maandelijks versturen van medicijnen en medische benodigdheden. Met het geweldige en barmhartige initiatief destijds van Tonny en haar vriendin Jettie zijn veel van de allerarmste mensen in Malawi geholpen en is hun leven wat verbeterd of draaglijker geworden. Dit gaat onverminderd door, na Jettie’s overlijden in 2004 en nu ook na Tonny’s overlijden in 2014.  Met haar initiatief om hulp te organiseren leeft Tonny bij onze stichting èn bij het St. Luke’s ziekenhuis in Malawi voort.
Tot slot nog enkele woorden van dr. Adri van der Maas die meer dan 20 jaar in het St. Luke’s gewerkt heeft:
“Ik hield regelmatig contact met Tonny via de telefoon of door haar te bezoeken als ik in Nederland was. Tonny's vriendschap en sociale bewogenheid gaven me dan weer vertrouwen in de goedheid van mensen.”
“Ze leeft voort in alles wat ze aan ons werk, maar vooral ook aan onszelf, heeft gegeven”
Namens de Stichting St. Luke’s Hospital en alle medewerkers van het St. Luke’s ziekenhuis: Tonny, bedankt!"


Foto van de nieuwbouw stafhuizen- 06-11-2019
Stafhuizen                   ... > Lees meer
Getfunded Count 4 Malasa- 03-04-2019
Beste vrienden, familie en andere geïnteresseerden, Momenteel zijn wij aan het werk in het St. Luke&rsqu... > Lees meer
Jaarlijkse Nieuwsbrief 2019 verstuurd- 10-03-2019
De jaarlijkse nieuwsbrief is verstuurd en kunt u natuurlijk ook online bekijken. lees hier... > Lees meer
Jaarlijkse Nieuwsbrief 2018 verstuurd- 04-07-2018
De jaarlijkse nieuwsbrief is verstuurd en kunt u natuurlijk ook online bekijken. lees hier  ... > Lees meer
Nieuwsbrief 2017 verstuurd- 04-07-2018
De Digitale Nieuwsbrief 2017 is verstuurd. Klik hier  ... > Lees meer
Nieuwsbrief 2016 verstuurd- 26-03-2016
De jaarlijkse nieuwsbrief is even geleden weer verstuurd. Heeft u deze gemist? Dan is uw adres wellicht niet j... > Lees meer
Nieuw bestuurslid- 14-02-2016
Mijn naam is Bernard Wessels. Ik ben bouwkundig ingenieur, 63 jaar oud en tot ruim een jaar geleden steeds w... > Lees meer
Twee nieuwe gezichten voor St. Luke's Hospital- 20-09-2015
Hallo. Wij zijn Christiaan en Leonore, getrouwd, beide 30 jaar, en zullen vanaf december 2015 werkzaam zijn in... > Lees meer
Nieuwe zending onderweg!- 24-05-2015
Wisten jullie dat onze medische zendingen meestal in 3 delen verstuurd worden? Ook deze keer weer: Een klein d... > Lees meer
Radio-interview over stichting- 13-04-2015
Dankzij dit radio-interview krijg je in een klein kwartiertje luisteren een goed beeld van onze stichting. Van... > Lees meer
Jaarlijkse nieuwsbrief verstuurd- 12-04-2015
De jaarlijkse nieuwsbrief is vorige maand weer verstuurd. Heeft u deze gemist? Dan is uw adres wellicht niet j... > Lees meer
Nieuwe arts in St.Luke's- 30-03-2015
In de zomer van 2014 vertrok zowel arts Mariëlle Spanjer (na 2 jaar) als Femke Veldman en Dingeman Rijken... > Lees meer
Nieuw bestuurslid brengt knuffels- 13-07-2014
Het recent aangetreden bestuurslid Lorentz Stout heeft in mei samen met zijn kersverse vrouw Liesbeth het St. ... > Lees meer
Oud-voorzitter Tonny Schuurmans overleden- 12-06-2014
Recent bereikte ons het droevige nieuws dat onze oud-voorzitter (van 1979 tot 2001) en mede-oprichtster Mw. To... > Lees meer
Jaarlijkse nieuwsbrief verzonden- 15-04-2014
De jaarlijkse nieuwsbrief is weer verzonden met veel wetenswaardigheden. Indien je hem niet hebt ontvangen kun... > Lees meer
Bericht uit Malawi- 02-07-2013
Wij maken als stichting in Nederland 1x per jaar een nieuwsbrief, maar ook het St.Luke's ziekenhuis zelf geeft... > Lees meer
Interview met Ben Reisman- 21-01-2013
Ben, wil je iets over jezelf vertellen?Jawel, Ik ben dus Ben, 28 jaar en woon in Amsterdam. Ik werk al meer da... > Lees meer
Bericht van arts dr. Stortelder in St. Luke’s- 17-10-2012
Een dagje St. Luke’s Het huis waar we wonen staat niet ver van het ziekenhuis; zo’n 200 meter lop... > Lees meer
Nieuwe website St.Luke`s gelanceerd!- 13-09-2012
Op de dag van de Tweede Kamer-verkiezingen en de onthulling van de iPhone 5 is er ook iets belangrijks gebeurd... > Lees meer
Update van Susannah Wood- 14-05-2012
Update van Susannah Wood (in Engels): Dear All, Well, I had hoped at one point to write a proper email to yo... > Lees meer

De maanden maart, april en mei 2014 deed ik mijn tropencoschap in het St. Luke's Hospital in Malosa, Malawi. Een missieziekenhuis in een klein dorp. Mijn laatste twee e-mail’s naar huis omschrijven medische inhoudelijk en cultureel mijn overweldigend leerzame ervaring die ik heb op gedaan in dit prachtige fatale land.

De weekenddienst
Elke coassistent doet een keer een weekenddienst. Dan word je voor álle nieuwe en zieke patiënten van het ziekenhuis gebeld van vrijdag tot maandagochtend. Het start om vijf uur ‘s middags na een normale vrijdag. Kortom, je bent 72 uur achter elkaar paraat. Nou ik heb het geweten hoor. Geen seconde rust. Wat een zieken. Als ik op een afdeling klaar was, werd ik steeds weer door een verpleegkundige naar de volgende afdeling geroepen. Ik heb incomplete miskramen gecurreteerd, buiken gedraineerd, doodzieke hiv-en tbers opgenomen, tientallen malaria-kinderen aan de quinine gezet.
Een moment wilde ik weer weglopen van de kinderafdeling, komen er twee vrouwen binnengehaast en trekken me aan mijn jas. Ik moet eigenlijk weer naar de vrouwenafdeling voor een epileptische vrouw maar ik zie het kind op de rug en besef me in een seconde: NIETPLUIS. Oogjes zijn open, maar dof, droog, witblauwig. Het kind wordt op mijn schoot gekieperd en de vrouwen kijken me hoopvol aan. Lijkstijfheid, rigor mortis: het kind ligt op zijn rug op mijn schoot met de armpjes en beentjes nog gekromd omhoog. Zoals hij - misschien wel tien uur ? - Op de rug heeft gezeten. Ik vraag: ‘Sinds wanneer is hij ziek?’, de moeder piept 'Sinds vandaag, hij heeft diarree'. Het voelt nog warm, maar dat is van de moeders rug bedenk ik me achteraf. Zo gek om de borstkas te beluisteren en een ongelofelijke daverende stilte te horen op de plek waar het hartje tekeer hoort te gaan. Als ik zijn ogen sluit en somber mijn hoofd schud barst het gejammer los. De moeder raast over het terrein en ploft neer 'mwana wanga mwana wanga', mijn kind. Allerlei vrouwen die eerst in vrede maispap zaten te delen drommen om haar heen. En ik loop maar weer weg, want ik moest toch naar de vrouwenafdeling.
Ik zag natuurlijk wel vaker dode kinderen maar dat weekend was het écht te veel. Geen moment kon ik een patiënt verwerken. Nog een buitenbaarmoederlijke foetus verwijderd. Keizersnedes. Steeds maar weer door. Deze operaties was ik trouwens assistent hoor, dat doe ik natuurlijk nooit alleen. Natuurlijk kwam zondag gewoon en was de dienst uiteindelijk voorbij. Het was ook wel fantastisch hoor om het héle ziekenhuis te kennen, van elke patiënt in je hoofd te hebben wat er moet gebeuren. Maar dat beeld van dat kind zal ik nooit vergeten.
Alles wat in Malawi in goede staat verkeert, is in handen van buitenlanders. Malawianen doen niet aan onderhoud. Ze bouwen iets en gebruiken het tot het instort en vies is en dan laten ze het maar een beetje. Ze denken niet aan morgen, alleen aan vandaag. Ze snappen niet hoe ze winst moeten maken. Ze zijn passief en volgen orders op maar tonen zelden initiatief. Meneer Banda, de chirurg die een tentje heeft geopend en gister frieten voor ons heeft gemaakt, achten wij relatief heel ondernemend. Maar hij blijkt brood voor 240 kwacha in te kopen (50 eurocent) en voor 250 kwacha te verkopen (51 eurocent). Hij heeft natuurlijk ook veel te veel concurrentie, iedereen verkoopt hetzelfde. In het ziekenhuis in Thyolo staan drie prachtige couveuses. Alle prematuren liggen gewoon in houten bakken ernaast omdat de stopcontacten het niet doen in die kamer. Bij een klein probleempje lijkt elke Malawiaan zich neer te leggen. Het kan niet. Klaar. Zoals god het wil.

Het ziekenhuis zit financieel totaal aan de grond. Elke dag krijgen we ineens te horen wat we niet hebben. Tape (daarmee tapen ze infusen op de handen vast, een mooie donatie aan infuuspleisters verstoft al jaren in de kast), naalden, amoxicylline, pijnstillers. Praziquantel het medicijn tegen bilharzia is erg duur, dat hebben we al lang niet meer. Het geld dat we verdienen en krijgen van fondsen lekt op elk niveau weg. Te beginnen met de Bisschop, die automatisch ziekenhuisdirecteur is, die besteelt het ziekenhuis eigenlijk. De twee Nederlandse tropenartsen hebben hem aan zijn lurven gepakt en eindelijk in de kliniek rondgeleid. Ziet u, dikke bisschop, dit kind ligt te stuipen en we hebben geen diazepam. Stel dat het uw kind was. (Ja... Dan lag het al lang in een private clinic..)
Goed inmiddels wordt het wel een wrang verhaal. Het doet natuurlijk niet af aan onze leermomenten. Het is geweldig om op de poli veertig patiënten in een ochtend te zien en geeft een kick om dat in hun taal te doen, het Chichewa! Veel malaria, maar ook de gekste zwellingen komen te voorschijn en zelfs hypochondrie komt hier voor. Mensen met hartkloppingen die per se een röntgenfoto willen. Ik ging er na een uitleg toch maar in mee. Heeft het ziekenhuis weer tweeduizend kwacha (vier euro).


Alles en niks gewend.
Het is zó bizar hoe je je leven omgooit als je 'even' in AFRIKA gaat wonen. Na een week dacht ik 'nu begin ik te wennen'. Na een maand dacht ik 'nu ben ik echt gewend'. Na twee maanden lachte ik mezelf uit want toen was ik pas echt gewend. Je weet op het begin niet eens waar je nog allemaal aan zal moeten wennen, je ziet maar tien procent van wat er om je heen gebeurt. De blinde naïeve mzungu (blanke). Er gaat zoveel langs je heen. Natuurlijk ben ik dus nog steeds niet gewend als ik het pand weer verlaat. Het realisatiemoment kwam onder douche, ik overdacht mijn dag. Het begon met zingen in de kerk en de overdracht. Snel erna probeerde ik een ruggenprik op een kind te doen. Het kind krijste en stribbelde hartverscheurend in de houdgreep van haar moeder. Amaaaay thandizeni. Moeder help me. Ik murmelde pepa, pepa, mwana -sorry kindje-, en concentreerde me op het prikken. Ondertussen dacht ik aan het lab, die hebben nog nooit één bacterie gevonden in het hersenvocht. Bij nekstijfheid van hier tot Tanzania. Maar ik faalde, de naald boog helemaal krom door het gespartel. Ik liep even weg en barste ineens in huilen uit, voor mezelf volkomen onverwacht. Alsof ik tijdens het prikken even dissocieerde en erna weer emotie had.

De volgende patiënt stribbelde even hard tegen maar was een twintigjarige jongen i.p.v. een vijfjarig meisje, hij was verward en gewond na een auto ongeluk. De rest van de mannen op de mannenafdeling was natuurlijk ook weer erg ziek. Opgetogen heb ik er éêntje kunnen ontslaan. De verpleegkundige was ook weer een hele tijd weg, kwam trots terug met een haan aan een touwtje, die de rest van de dag achter de balie heeft gelegen. Na een ascitespunctie heb ik een health paspoort voor mezelf gekocht en een kuur antibiotica voorgeschreven omdat ik al twee weken last heb van geïnfecteerde muggenbulten. Erna ben ik met een nieuwe lap stof naar de kleermaker gegaan en heb ik tien tomaten een avocado drie mandarijnen drie uien gekocht voor 800 kwacha, 1.60 euro gekocht. Toen assisteerde ik bij vier operaties, heel veel pus uit buiken en benen ontlast. En een besnijdenis. Bij terugkomst was de operatiekamer gesloten. Dus in mijn operatiepak naar huis. Langs een volleybalveld met uitgelaten mannen van het ziekenhuis. Let's pray Malisha! (Ze draaien hier steevast de R en de L om) Dus meevolleyballen in mijn operatiepak en blote voeten. Dan nog beltegoed kopen bij de ‘favorite tuckshop’ van de chirurg. Hij verwelkomde me met de woorden 'a principle duty in life is to obey authority. The first authority in life is god. G.O.D'. Daar kwam ik mister Jali tegen, onze trouwe nachtwacht. ‘Amayi wanga!’ Roept hij altijd uit keihard lachend (mijn kind). Morgen zijn de verkiezingen. Mr Jali: 'President Joyce banda is a really bad girl. Noooo she is no good. Ayyyy mannn. I vote to the ADP party, but if the ADP to the loose, is better that banda not to the win. Is better all party win but not to the Joyce banda. HAHAHA' 

Thuis is de douche gerepareerd. Na twee weken weer warm water. Wat een zaligheid, ongelofelijk hoe je dat waardeert. Ik was dus al gewend aan koud douchen, aan het feit dat de apen over het dak denderen en de kippen in het ziekenhuis liggen. Aan in het Chichewa zingen dat je van god houdt en god alleen, dat je volleyballt met verpleging en artsen, dat mensen liters pus bij zich kunnen dragen en dat ik élke dag mijn lievelings-vrucht eet: avocado. Maar op zo'n realisatiemoment verbaas ik me van voor tot achter, ik ben eigenlijk niks gewend buiten de buitenste rij fietsen van Amsterdam.



 

Direct doneren?

Eenmalige donatie Vaste donateur worden Met een groep donateur worden

Anders helpen?

 Like op Facebook  Volg op Twitter  Inschrijven voor onze nieuwsbrief
Privacyreglement | © 2018, Stichting St.Luke's Hospital Malawi  
Ontwerp & ontwikkeling website door Aptic